نویسنده : رضا سلیمان نوری*
پیمانه سال 1392 به انتها رسید و تا ساعتی دگر با زده شدن شیپور نوروزی سالی نو و بهاری دگر آغاز می‌شود. سالی که همگان آن را با هزاران هزار امید آغاز می کنند که در راس همه آنها سالم و سلامت و بهروز به پایان رساندن سال است.
این آرزو بی شک برترین خواسته هر فرد ایرانی در لحظات تحویل سال و آن هنگام که دعای «یا مقلب القلوب» را زمزمه می کند است اما هر ساله هستند افراد بسیاری که این راه را تاپایان نمی پیمایند و در میانه راه یاران و نزدیکان خود را ترک کرده و به دیدار معبود می روند. این یک قاعده کلی است که نه در سال های مختلف و پشت سر هم می تواند در وقوع آن خللی وارد کند و نه اهل فرهنگ یا غیر فرهنگ یا سیاست و غیر سیاست می شناسد.
به عبارت دیگر پیمانه عمر که پر شد بدون در نظر گرفتن زمان ومکان فرد عازم دیدار معبود می شود. در طول 365 روز سالی که امروز آخرین روز آن است نیز شاهد کوچ ایرانیان بسیاری بودیم که هجرت برخی از آنان غم و اندوهی بیکران برای خانواده ودوستان به دنبال داشت و پرواز پایانی عده ای دیگر به دلیل جایگاهی که در سپهر فرهنگ و هنر و اندیشه این مرز و بوم داشتند نه تنها دوستان و نزدیکان را سیاه پوش کرد که ایران و حتی جهانی را غرق در ماتم نمود.
محمود استاد محمد؛ نمایشنامه‌نویس برجسته تئاتر، سعدی افشار؛ سرشناس‌ترین سیاه باز ایران، مرشد ولی‌الله ترابی سفیدآبی؛ بزرگ نقال معاصر، استاد جلیل شهناز؛ سرشناس‌ترین نوازنده تار و سه تار، پروفسورکاظم معتمدنژاد؛ پدر علم ارتباطات ایران، محمود مرتضایی فر؛ وزیر شعار و بنیانگذار تکبیر بعد از انقلاب ، آیت الله عزالدین حسینی زنجانی؛ مفسر بزرگ قرآن،امیرحسین فردی ؛ نویسنده برجسته کودک و نوجوان، حبیب الله معلمی ؛شاعر دفاع مقدس، شیخ مصطفی رهنما؛ نخستین منادی نجات فلسطین در بین اهل قلم ایران، استادعبدالمحمد آیتی؛ مترجم برجسته قرآن مجید و نهج البلاغه، ناصر ميناچی؛ اولین وزیر ارشاد پس از انقلاب، محمد قهرمان؛ شاعر نام آشنا، مازيار پرتو؛ فیلمبردار سریال های مطرحی چون امام علی (ع) و هزاردستان، احمد اسفندیاری؛ آخرین بازمانده از نسل بنیانگذاران نقاشی نوین ایران،امیر‌هوشنگ کاووسی؛ بنیان‌گذار نقد تحلیلی سینما،دکترداریوش صفوت؛ موسیقیدان شاخص، محمدعلی ابرآویز؛ شاعر ترانه های انقلابی سال 57، بهمن فرزانه؛ مترجم رمان صد سال تنهایی، علیرضا فرهمند؛ روزنامه‌نگار سرشناس و مترجم رمان ریشه‌ها، علیشاه مولوی؛ شاعر همیشه معترض و فهیمه رحیمی؛ نویسنده رمان‎های عاشقانه عامه پسند از جمله اهل فرهنگ و هنری بودند که درسال 92 پیمانه عمرشان به پایان رسید و با جدایی روحشان از جسم خاکی دوستداران خود را اندوهگین ساختند.
اندوهی که همیشگی خواهد بود اما گریزی از آن نیست. براین اساس هرچند باید در این آخرین روز سال یاد و خاطره یکایک آنان را زنده نگه داشت و روحشان را با قرائت فاتحه‌ای شاد نمود اما این را هم نباید فراموش کرد که آنچه باعث جاودانگی این بزرگ مردان و زنان عرصه فرهنگ و هنر می شود همانا پیروی از راه و روش آنان در اشاعه فرهنگ و اندیشه ایرانی اسلامی و نه آه و حسرت دائم است. امری که شایسته است در لحظات تحویل سال از خدا بخواهیم آن را خط مشی زندگی ما قرار دهد تا بدین گونه پاسدار واقعی راه این بزرگان باشیم.
*کارشناس ارشد ایرانشناسی